Pomoc prawna dla osób pobierających renty z OC

W ramach naszej działalności zajmujemy się kompleksową pomocą prawną w celu uzyskaniu świadczeń rentowych a także ich podwyższenia tzw. waloryzacji dla osób które rentę mają już przyznaną. Przepisy kodeksy cywilnego pozwalają na ubieganie się o rentę z tytułu zwiększonych potrzeb oraz rentę z tytułu niezdolności do pracy.

Renta z tytułu zwiększenia się potrzeb poszkodowanego dotyczy sytuacji, gdy w wyniku doznanej szkody istnieje konieczność ponoszenia wyższych kosztów jego utrzymania w zakresie usprawiedliwionych potrzeb w porównaniu ze stanem sprzed wyrządzenia szkody (np. koszty stałej opieki pielęgniarskiej, odpowiedniego wyżywienia, koszty stałych konsultacji medycznych i lekarstw itp.). Przyznanie renty z tego tytułu nie jest uzależnione od wykazania, że poszkodowany te potrzeby faktycznie zaspokaja i ponosi związane z tym wydatki (zob. wyr. SN z 4.3.1969 r., I PR 28/68, niepubl.; z 11.3.1976 r., IV CR 50/76, OSNC 1977, Nr 1, poz. 11 z glosą J. Rezlera, NP 1978, Nr 6, s. 964). Wykonywanie osobistej pieczy faktycznej nad poszkodowanym przez najbliższych członków rodziny nie wyłącza obowiązku świadczenia renty wyrównawczej z tego tytułu. Nie ma także znaczenia możliwość zaspokojenia potrzeb poszkodowanego w wyniku świadczeń alimentacyjnych.

Podstawa prawna roszczenia o rentę z tytułu niezdolności do pracy wynika z art. 444 § 2 k.c., który stanowi, że jeśli poszkodowany stał się całkowicie lub częściowo niezdolny do pracy, może żądać od zobowiązanego do naprawienia szkody odpowiedniej renty. Orzecznictwo sądów powszechnych wyraża pogląd, że szkoda rekompensowana przez rentę wyraża się w różnicy pomiędzy potencjalnymi dochodami jakie poszkodowany przypuszczalnie osiągałby w okresie objętym rentą, gdyby nie doznał uszkodzeń ciała, a wszelkimi dochodami jakie może faktycznie, w tym okresie osiągnąć bez zagrożenia stanu zdrowia (por. wyr. SA w Katowicach z 30.6.1986 r., III APR 36/93, Prawo Pracy 1995, Nr 3, poz. 42; w wyr. z 27.1.2011 r., I PK 165/10, Legalis, SN stwierdził, iż podstawą ustalania renty ad casum powinna być także realna sytuacja na rynku pracy, a więc faktyczne możliwości znalezienia zatrudnienia przez poszkodowanego z ograniczoną zdolnością do pracy, o ile oczywiście poszukuje on pracy; jeżeli możliwości te są minimalne, to sama teoretyczna tylko fizyczna zdolność podjęcia pracy w znacząco ograniczonym zakresie nie powinna być przeszkodą zasądzenia pełnej renty w wysokości utraconych zarobków; jednocześnie jednak, brak aktywnego poszukiwania pracy może być oceniony jako przyczynienie się poszkodowanego do powstania szkody i prowadzić do obniżenia renty; tym bardziej odmowa podjęcia zaproponowanego zatrudnienia stanowi o przyczynieniu się poszkodowanego do powstania szkody, o ile tylko może on podjąć tę pracę - co do tej ostatniej kwestii zob. wyr. SN z 20.1.2011 r., I PK 150/10, MoPr 2011, Nr 6, s. 318-320).